ا، عصر هجدهم فروردین، هفت کارگر معدن مهماندویه دامغان بر اثر گازگرفتگی جان خود را از دست دادند؛ یک روز قبل از آن نیز یک کارگر معدن باریت مهاباد بر اثر ریزش آوار جان خود را از دست داد.

قرار بود بعد از حادثه معدنجوی طبس در شب اول مهر ۱۴۰۳ که منجر به مرگ 5۳ کارگر شد، وضعیت ایمنی معادن بهبود یابد اما متاسفانه اصلاحات وعده داده شده عملی نشد؛ همچنان معادن قربانی می‌گیرند.

«بهرام حسنی‌نژاد» فعال کارگری و دبیر اسبق انجمن صنفی کارگران معدن چادرملوی یزد در ارتباط با تکرار حوادث مرگبار معادن و تشدید آن‌ها در ماه‌های اخیر به ایلنا گفت: ریشه اصلی این حوادث متاسفانه در  سیاست‌های دولت است. سیاست‌ها عموماً ضد کارگری‌ست و با نگاه لیبرالی با هدف ارزان‌سازی دنبال می‌شود.

او ادامه می‌دهد: اگر جز این بود، این میزان حوادث کار و زخمی و فوتی نداشتیم. ایمنی جزو اولویت‌های اصلی نیست و به همین دلیل به حاشیه رانده می‌شود.

به گفته وی، عدم هزینه‌کرد برای تجهیزات ایمنی و واگذاری معادن به سرمایه‌دارانی که کوچک‌ترین توجهی به وضع کارگران ندارند، دلیل بروز این حوادث مرگبار است.

حسنی‌نژاد با بیان اینکه «ظاهراً هیچ تغییری به وجود نمی‌آید» گفت: مسلماً اوضاع قابل تغییر است ولی ابتدا اولویت‌ها بایستی تغییر کند. سیاست غالب، ارزان‌سازی نیروی کار و رها کردن طبقه کارگر به حال خود است؛ تا این سیاست پابرجاست، ما هر روز و هر هفته شاهد بروز حوادث مرگبار خواهیم بود.

این فعال کارگری با بیان اینکه «وزیر و وکیل بازدید کند و برگردد، چاره کار نیست» ادامه داد: تا یک حادثه مرگبار رخ می‌دهد، وزیر و وکیل برای بازدید به منطقه می‌روند و کلی‌گویی می‌کنند؛ وعده و شعار می‌دهند اما ذره‌ای ایمنی معادن بهبود نمی‌یابد؛ همچنان معادن را به سرمایه‌دارانِ بی‌صلاحیت می‌سپارند تا سودجویی کنند.

 او با تاکید بر اینکه با بازدید و سرکشی چیزی عوض نمی‌شود؛ گفت: راه حل، اجرای سیاست‌های اصولی و درست منطبق با اصول ایمنی و قوانین سازمان جهانی کار است. اما مشکل اینجاست که این اقدامات هزینه دارد و حاضر نیستند هزینه کنند. سال‌هاست ارزان سازی در دستور کار قرار گرفته؛ بازرسی و تامین تهیزات هزینه دارد و نه سرمایه‌داران و نه دولت برای این منظور دست در جیب نمی‌کنند.

حسنی‌نژاد راه حل را در قدرتمند شدن کارگران می‌داند و می‌گوید: کارگران باید تشکل‌های مستقل خود را ایجاد کنند و توانمند شوند؛ اینکه در مسیر تشکل‌یابی مانع ایجاد می‌کنند و گیر امنیتی می‌دهند، فقط مشکلات و کاستی‌ها را تشدید می‌کند؛ تا کارگران قدرتمند نباشند و تشکل‌های قدرتمند صنفی نداشته باشیم، اوضاع اصلاح نمی‌شود و سرمایه‌داران دست از سودجویی و دولت دست از حمایت از آن‌ها برنمی‌دارند.